زندگی حتی به غلط

داشتم به این فکر میکردم که چقدر به تنهایی نیاز دارم

دور از همه حتی عزیزترین کسانت

بعضی وقت ها نیازه خودم رو بالا پایین کنم

چقدر نیازه که بعضی وقت ها ضعیف باشم و بپذیرم

چقدر نیازه آدم عاقله من نباشم

چقدر نیازه نپذیرم و پذیرفته نشم

چقدر نیازه از هر 11 نفر دوست داشتنی زندگیم دور بشم

چه اشکالی داره بغض کنم

چه اشکالی داره خنگ بشم

چه اشکالی داره تنبل باشم تا لنگ ظهر بخوابم

چه اشکالی داره بقیه باجنبه باشند و من بی جنبه و احساس واقعیم رو نسبت به تمام آدم های اطرافم مستقیم به خودشون بگم(مثلاً چقدر مزخرفی، چقدر زشتی، دماغت گنده است، شبیه میمون‌ها راه میری، خیلی حسودی، حالم رو بد میکنی ، بی ادبی و چقدر دوست دارم..)